Rond Maastricht vloeien landen en talen in elkaar door. PlugPlug Zuid-Limburg zigzagt van Wallonië naar Vlaanderen naar Nederland naar Wallonië naar Nederland naar Vlaanderen naar Wallonië naar Vlaanderen naar Nederland en dan ben je nog maar veertig kilometer ver.
Bemachtig hier het routepakket of lees verder onder de foto.
Aan elke kant van de grens zijn de landschappen betoverend. In de Belgische Voerstreek en Nederlands Limburg fiets je door een lappendeken van weides en bossen. In Haspengouw en het Land van Herve door open landschappen met sublieme vergezichten. Door constant van streek naar streek te springen zal je je geen seconde vervelen.
Al die landschapspracht ligt wel niet voor het rapen. In Nederland fiets je dikwijls over vijfsterrengrind dat net voor je komst precies nog aangeharkt is, maar in België lijkt het soms op botsen en knotsen over rotsen. Zonder twijfel is de route gemaakt voor de gravelbike, maar het grind is je dus niet overal even goed gezind.
Plat is het ook niet. De korte route telt 1000 hoogtemeters op 71 kilometer. Dat is bijna even veel als PlugPlug d’Ardennen. De lange route verdubbelt het aantal hoogtemeters zonder de afstand te verdubbelen. Pittig, horen we u zeggen? Eerder pikant!
PlugPlug Zuid-Limburg zoekt dus in meer dan één betekenis de grens op. Je trekt door twee landen, twee taalgebieden en vier streken, maar tast ook de limieten van je fiets en lichaam af...
Tapis plein
Het parcours vertrekt aan het Unesco werelderfgoed van Blegny-Mine. Ligt dat niet buiten Limburg? Ja, maar weet wel dat Limburg historisch gezien veel groter was dan de Belgische en Nederlandse provincies nu. Kijk op de kaart maar eens waar het plaatsje Limbourg ligt.
De start is grandioos: een slingerpaadje langs een terril, een heerlijke afdaling op grind en een uitloper langs een riviertje. Toch toont de route snel haar ware gelaat. Kijk dus uit voor dat verdoken paaltje na 500 meter en de losliggende stenen in de afdaling op kilometer drie.
Het Bois de la Julienne ligt vol uitdagende single tracks, maar we sturen je liever over een kilometerslange grindweg bergaf. In de lente bedekt een tapis plein van daslook de bosbodem. Ook op andere momenten wordt hier de rode loper voor de gravelbike uitgerold!
Het fietsfestival van Kanne
Aan de overkant van de Maas doorkruis je op de lange route de boomgaarden en uitgestrekte velden van Haspengouw. De horizon komt hier heel ver te liggen.
In deze streek mag je wel niet bang zijn voor wat keien en – zeker na intense regenval – wat spatjes modder. Korte stukjes asfalt bieden verpozing. Lelijk zijn die trouwens niet.
Onderweg passeer je een paar interessante bouwwerken. Het fort van Eben-Emael werd voor de Tweede Wereldoorlog gezien als een oninneembare vesting, maar de verovering door de Duitsers duurde welgeteld van 10 tot 11 mei 1940. De toren van Eben-Ezer toont dan weer waar ons land in uitblinkt: scheve architecten.
In de buitenbuurten van Kanne krijg je nog een paar lastigere stukjes voor de wielen. Eerst een grasflank waar goed navigeren van belang is. Daarna een single track uit de diepste diepte van de Albertkanaalcanyon. Heel veel filmsterren zal je op deze paden niet tegenkomen.
Verlossing en Verlosser
Wanneer de eerste grenspalen opduiken is de verlossing nabij. Gedaan met schuddebuiken en schokschouderen. Laat maar komen dat Nederlandse grind!
Een fantastische gravelweg leidt je de Sint-Pietersberg op en blijft nog een hele tijd verdergolven op het plateau. Panoramagravel van de hoogste klasse!
Maar dan stort je omlaag en mag je heel dat pokkeneind terug omhoog. Gelukkig bieden de mergelgrotten halfweg de klim een geldig excuus voor een uitpufmoment.
De Tuin van Eden
Wanneer de lange en korte route terug samenkomen, krijg je een heel stuk goedlopend grind. Vlak is het nooit, maar zeker met de wind in de zeilen is dit eindelijk een stuk om je gemiddelde wat op te krikken.
Je krijgt wel één lange klim voor de wielen. Bijna honderdvijftig hoogtemeters, met nog een pijnlijk puistje helemaal op het einde. Je lijdt, maar Jezus leed nog meer. Ja, ook voor jou!
Ondanks de naam gaat het vanuit het Onderste Bosch loeiend hard naar beneden. Eerst door de heide. Dan door een beukenbos. En dan door de velden. Je blik reikt tot het kasteel van Beusdael en het Drielandenpunt! Probably het allermooiste panorama van Nederland...
Onthoud wel dat je meteen weer bergop mag richting – kijk, dat vind ik nu logisch – het Bovenste Bosch. Wat verder, in het Groote Bosch, krijg je ook nog een mooi slingerpaadje cadeau. Bosch, Bosch en nog eens Bosch dus, maar aan de heerlijke grindwegen komt gewoon geen eind!
Na een hobbelafdaling loert om de hoek een schattig tafereeltje. Aan een riviertje staat een prachtig vakwerkhuisje. Toen we de route kwamen verkennen, baadden runderen zich in het stromende water. Je voelt je er deel van een schilderij van, euh, hoe heet die kerel ook weer?
Afwisseling troef!
Maar dan zie je terug grenspalen langs de kant van de weg en ben je op je hoede. Gelukkig worden alle stereotypen ontkracht. De gravelweg die je 's Gravenvoeren binnenloodst is van de sublieme soort. Het roadbook vermeldt een handvol gezellige brasserieën in de dorpskern. Maar misschien zie je toch meer heil in extra gravelpret?
Zo ja, dan krijg je eerst een klauterpartij door de velden op je bord, daarna een technisch stukje door het Bois du Roi en tenslotte een prachtig panorama over het Land van Herve. Hadden we al gezegd dat afwisseling de grote troef van dit parcours is?
De laatste loodjes wegen deze keer niet het zwaarst. Vanaf Mortroux volg je de bedding van een oud smalspoor. Eerst omlaag, dan door een tunnel en dan weer omhoog. Hoe plezant kan gravelen zijn?
Terug in Blegny stelt de gravelfee je een fundamentele levensvraag. De terril op en genieten van het uitzicht over al die prachtige plekken die je vandaag met de fiets aandeed? Of toch maar nakaarten op een terrasje? Kiezen is voor één keer niet verliezen. Wie dit parcours uitfietst is sowieso een winnaar!
Bemachtig het routepakket met gpx'en hier
Of lees hier nog eens alle info beknopt
Tekst: Nick Schuermans
Foto’s: Pieter Stockmans en Nick Schuermans