Moet het echt elke week een hellerit te zijn? Nee, toch? Na de steile, stenige routes van PlugPlug Opaalkust en PlugPlug Eifel vond de Parcoursbouwer het tijd voor een vlakke gravelroute die wat minder van mens en machine vergt. Hij vond die in z’n eigen achtertuin: de Voorkempen!
Ook al kent hij de streek op z’n duimpje, toch waren nog bijna duizend verkenningskilometers nodig om een rit in elkaar te timmeren met zo veel mogelijk gravel, zo weinig mogelijk zand en een totaal gebrek aan lelijke wegen.
De statistieken doen vermoeden dat die missie geslaagd is: zowel het korte als het lange parcours hebben minder dan 30% asfalt. Dat zijn ook alleen maar autoluwe, fietsvriendelijke wegen. Het zand beperkt zich tot ongeveer 5%. De rest is mooi verdeeld over grof grind (33%) en fijn dolomiet (32%). Een heerlijkheid!
Voor technische hoogstandjes en steile bergen hoef je op deze route niet bang te zijn. De Kempen zijn zo plat als een pannenkoek. Single track kom je op deze rit amper tegen. Dit is een route op maat van gravel grinders. Techniek moet je enkel bovenhalen in gladde grindbochtjes en op een paar glibberige bruggetjes.
Toch valt hier nog heel veel plezier te rapen. Van start tot finish fiets je in het groen. Je hartslag hoeft nergens in het rood. De ideale route om te beginnen gravellen dus. Of om eens goed bij te praten met je fietsvriend(in). Een route voor wielertrappisten kortom!
Lokale legende
Het startschot klinkt in het Peerdsbos. Meteen van bij de start knispert het eerste grind. Eerst op een paar kaarsrechte dreven. Daarna ook langs een krinkelend winkelend waterding. Er durven daar wel eens wat wandelaars rondlopen. Breng dus best ook een fietsbel en een gezonde dosis fiets-hoffelijkheid mee.
Na een korte passage door de bebouwde kom van Brasschaat sla je de Inslag in. Hier maak je kennis met de Kempense dolomiet: geen hooggebergte, maar fijn grind. Eigenlijk is het er in alle weersomstandigheden prettig fietsen. Alleen na hevige regen- en bladerval krijg je soms een papje van twee millimeter dik boven op het grind. Lokale legende Paul Herijgers zou je er ongetwijfeld een zondagnamiddag over kunnen onderhouden...
Paars maal twee
Vanuit de Inslag neemt de lange route je mee op een lus naar Kalmthout. De eerste kilometers van die lus lopen op een grindpaadje langs het Antitankkanaal. Deze gracht was in 1939 klaar, maar kon de Duitse tanks in de blitzkrieg niet stoppen. Anno 2021 fungeert het Antitankkanaal als een groen snoer tussen verschillende natuurgebieden. Het dolomietpad langs de volledige lengte vormt dan ook de ruggegraat van PlugPlug Voorkempen.
Terwijl het Antitankkanaal rechte lijnen door het landschap trekt, krijg je in de Uitlegger een bochtige grindweg voorgeschoteld. Kom je hier in mei of juni, dan kleuren rhododendrons het hele gebied paars.
Twee kilometer verder schiet je het Klein Schietveld in. Op dit militair domein maak je kennis met de heide. Een single track laat je die eerst van heel dichtbij bewonderen. Wat verder krijg je een grindweg voorgeschoteld die al snel verzandt. In september toveren heidebloempjes het landschap weer paars.
Mik, mak en mooi
Via Maria-ter-Heide en de Inslag knoop je weer aan bij de korte route. Die leidt je onmiddellijk naar de Mik. Verschiet niet als je middenin een prachtig loofbos plots op een Middeleeuwse stadspoort botst. Deze kopie van een poort uit het Franse Bourges werd in 1830 gebouwd als blikvanger van een Engelse landschapstuin.
Langs het Antitankkanaal en de E10-plas gravel je verder naar de vaart. Daar mag je eerst twee kilometer uitrusten op het gladde asfalt van het jaagpad. Op het moment dat je wat mak dreigt te worden, laat de GPS je aan de overkant balanceren op een rafelrandje asfalt en grind. Daarna word je weer de velden en bossen ingestuurd. Dit zijn de Kempen op hun mooist: kilometerslang door het groen, zonder ook maar ergens een huis te zien.
De parcoursbrouwer
Ongeveer halfweg snap je de slogan “gravel voor wielertrappisten” helemaal. Mooie grinddreven leiden je langs de bron van de Tripel en de Trappist: de abdij van Westmalle.
Om de godendranken te proeven, is het misschien nog wat vroeg. Meteen na de passage langs de fantastische terrassen van Café de Trappisten in Westmalle of het Boshuisje in Zoersel krijg je namelijk het lastigste deel van de route voor voorgeschoteld. Twee bruggen over de E34 zorgen voor een tiental hoogtemeters...
Dolomietmarathon
In de laatste dertig kilometer raak je amper nog asfalt aan. De route volgt nu in grote lijnen het Antitankkanaal naar het noorden, maar maakt genoeg zijsprongen om het interessant te houden. Vakkundig wurmt de route zich tussen de versmeltende verkavelingen en villawijken.
Voor de degenen die de streek wat kennen (of willen leren kennen): op de lange route doe je eerst het Vrieselhof en het Fort van Oelegem aan. Na de samenvloeiing van de korte en de lange route trek je ook nog door het Halse Bos in Halle, het Drijhoekbos in Schilde en het Zonnebos in ’s Gravenwezel. Maar waar je ook bent: op de dolomietpaadjes tussen de dennen is het heerlijk slingeren. Dit doen denken aan het allerbeste van PlugPlug Zoniënwoud, maar dan zonder hoogteverschillen.
Van bron tot monding...
Voor het eindschot houd je best nog wel wat reserves over. Om terug in het Peerdsbos te geraken, lopen de laatste kilometers offroad langs de vaart. Dit stuk bolt iets minder goed dan de rest van de route. Bovendien krijg je ook nog een snelwegbrug voor de kiezen.
Maar na een paar uur in het groen sta je uiteindelijk toch weer aan de start. In de startgids staan heel wat horeca-opties vermeld. Trappist of Tripel Westmalle van bron tot monding: dat is het gouden concept van deze graveltocht voor wielertrappisten!
Tekst: Nick Schuermans
Foto's: Triin Tamm, Wies Jaspers en Nick Schuermans
PS Deze route kreeg een grondige update in de herfst van 2022. De route is op een paar punten aangepast om een gevaarlijke oversteek van de Antwerpsesteenweg en een paar wegen waar je niet meer mag fietsen van de boswachter te omzeilen.