Hoe zou je het gravelparadijs omschrijven? Grandioze grind- en gravelwegen? Zonder autoverkeer? Niet te veel rechtdoor? Liefst bergop-bergaf? Lekker uitdagend? Zoveel mogelijk in de pure natuur? En achter elke bocht een een lieflijk dorpje of een fenomenaal uitzicht? Dan is deze gravelroute net over de Duitse grens helemaal jouw ding! Bemachtig hier de gravelroute PlugPlug Eifel of lees verder onder de foto.
Eerst een waarschuwing. Dit is écht geen route voor beginnende gravelaars. Met 1400 en 2100 hoogtemeter op respectievelijk 69 en 106 kilometer is dit parcours toch nog wat pittiger dan PlugPlug Zoniënwoud of PlugPlug Hageland. Het hoogteprofiel ziet er al redelijk onrustwekkend uit. Heel wat pijnlijke piekjes zijn in dat profiel dan nog amper zichtbaar. Sommige klimmen zijn erg geleidelijk, maar de stijgingsgraden lopen geregeld in de dubbele percentages.
De stortvloed van juli 2021 heeft ook een grote impact gehad op de route. Sommige gravelwegen hebben sterk te lijden gehad onder de fenomenale kracht van het water. Op sommige plaatsen zijn de fijnkorrelige keitjes naar beneden gespoeld. Hierdoor zijn de wegen veel steniger dan vroeger. Op andere plaatsen hebben tijdelijke riviertjes diepe geulen uitgesleten in het grind. Hieronder een extreem voorbeeld van zo'n erosiegeul.
Voor de gravel grinder betekent dit: oppassen in de afdalingen, beetje koorddansen op de beklimmingen, maar ook dubbel en dik genieten van de vele wegen die er nog wel perfect bij liggen. De route is er sowieso een pak technischer door geworden, maar het is voor de geoefende gravel grinder zeker nog met de gravelbike te doen.
Dan het goede nieuws. Startplaats Mützenich ligt wellicht minder ver dan je denkt. Vanuit Eupen is het vijftien kilometer bergop. Met de wagen geen vijftien minuten verder dan het vertrekpunt van PlugPlug Hoge Venen dus, maar een totaal verschillend decor. Niet het einde van de wereld. Wel een wereld van verschil.
Van waar in België of Nederland je ook komt: dit parcours is de verplaatsing waard. De omgeving is zonder meer fabuleus. Open en gesloten landschappen wisselen elkaar af. Om de zoveel trappen word je getrakteerd op een dorpje met vakwerkwoningen, een verbluffend panorama of een ongerept valleitje vol bloemenweelde.
Voor de twijfelaars: PlugPlug Eifel is dus gravel met een grote G. De G van geduchte beklimmingen en grellige afdalingen. Van grandioze vergezichten in een grootse omgeving. Van groen, groen en nog eens groen. Van gewoonweg wunderbar.
Eifel-Blick na Eifel-Blick
Vanaf de start gravel je al het bos in. Nog eens een kilometer verder passeer je een plek die gekend staat als Eifel-Blick. U zult snel begrijpen waarom.
Daarna trek je een aantal kilometer over de Vennbahn. Terwijl de oude spoorweg over bijna gans de route is geasfalteerd, krijg je hier knisperend grind onder de banden. Toch zal de landschapsfietser opgelucht ademhalen wanneer de route naar rechts zwenkt. Terwijl zo’n oude spoorweg het landschap doorklieft zonder dat je het eigen kan maken, krijg je daar op de binnenbaantjes alle kans toe. Eifel-Blick na Eifel-Blick dus.
Binnen de kortste keren duik je het Tiefenbachtal in. Eerst mag je het valleitje op de dalbodem bewonderen. Wat later volgt een fantastische gravelweg grofweg de hoogtelijnen. Het water komt zo steeds dieper te liggen. Tussen de bomen kan je af en toe een blik naar beneden werpen. Zonder meer subliem!
Schotland in Duitsland
Na een korte adempauze in een prachtige vallei volgt de langste beklimming van de dag. Vanaf het meer verloopt de stijging vrij geleidelijk. Toch valt er ook een strookje aan 23% te noteren. Een paar kilometer puffen en blazen en trappen en genieten.
De beloning is groot. Boven fiets je in het fenomenale landschap van de Dreiborner Hochfläche. Jarenlang was dit plateau het trainingsgebied van de Belgische militairen die gelegerd waren in Kamp Vogelsang. Nu de soldaten zijn vertrokken, maakt heel het gebied deel uit van het Nationaal Park Eifel. Het open landschap doet wat denken aan de Schotse Hooglanden. Al moet ik toegeven dat ik nog nooit in Schotland was...
Hels klimmen en hemels dalen
Kies je voor de lange route, dan krijg je nu het meest onverbiddelijke deel van het parcours voorgeschoteld. Binnen het bestek van een paar kilometer duik je twee keer het dal in om er langs de andere kant weer uit te klimmen. Boven mag je telkens heel even bekomen tussen de velden. Beneden splash je een riviertje door om je onmiddellijk weer naar boven te hijsen.
Na een passage door Hellenthal klim je naar de Oleftalsperre. Langs het stuwmeer krijg je enkele kilometers tijd om op adem te komen. Eerst op gravel. Dan op asfalt. Of gewoon langs de kant van de weg.
Maar na die relatieve rust volgen weer een helse klim, een hemelse afdaling en nog een helse klim. Vijf extra klauterpartijen op minder dan veertig kilometer: het extra lusje op de lange route is niet van de poes. Maar daar was je al voor gewaarschuwd, nietwaar?
Leve de zwaartekracht!
Terug op de Dreiborner Hochfläche knoopt de lange route weer aan bij de korte. Een fantastische gravelweg neemt je mee door de graslanden en de bloemenvelden op het plateau. Het uitzicht reikt kilometers ver. Sowieso kom je hier ogen tekort.
En dan stort je terug de dieperik in. Een sensationele zigzagafdaling brengt je bijna tweehonderd meter lager. Eén en al concentratie! Haarspeldbochten! Rollende keien! Leve de zwaartekracht!
Maar beneden schiet de weg onmiddellijk weer omhoog. Op afbrokkelend asfalt maak je de gedaalde hoogtemeters snel goed. Maar de hellingsgraad blijft mild. Extra tijd dus om te genieten van het sprookjesbos.
Gravel pur sang
De volgende vijftien kilometer raak je amper nog asfalt aan. Eerst stuurt de GPS je stroomopwaarts langs de Wüstebach. Het natuurschoon is zo overweldigend dat je de gravelgoden bijna zou smeken om een lekke band. Maar ook zonder dat excuus loont het de moeite om even te vertragen en te smullen van de pracht.
Daarna volg je de Fuhrtsbach stroomafwaarts. Vergeet tijdens het suizen niet om rond te kijken. Het wemelt hier van de wilde narcissen. In de lente fiets je door een gele zee.
Monschau zien en dan sterven
Helemaal beneden ligt Monschau te blinken in de zon. Ondanks de drommen toeristen zou het jammer zijn om geen blitzbezoek te brengen aan het historisch stadje. Zo’n enorme concentratie erfgoed (en kitsch) op een locatie waar je dat eigenlijk niet verwacht.
“Terrasjestijd!” hoor ik u hardop denken. En inderdaad: bier en andere dranken vloeien hier rijkelijk. Op elke straathoek slaan ze je om de oren met bratwurst, bockwurst und leberwurst. Tijd dus om de verloren calorieën aan te vullen.
Om terug bij start te geraken moet je wel nog drie kilometer klimmen. Eerst op kasseitjes. Dan op gravel. En dan op asfalt. Fluks omhoog als een berggeit? Of een laatste dans van de stervende zwaan? Monschau zien en dan sterven...
Alles bij elkaar genomen, is PlugPlug Eifel een parel van een parcours. Natuurlijk doen de beklimmingen pijn. En ja, de wegen liggen er na de watersnood soms wat technisch bij. Maar wie denkt aan kapotte wegen of kreperende kuiten als de natuurpracht zo overweldigend is? Het advies van de Parcoursbouwer is dan ook helder: Ervaren gravelaars, niet twijfelen! Kom gewoon een dagje Eifelen!
Alle info over de route op de routepagina van PlugPlug Eifel
Zelf ook eens een dagje Eifelen? Bemachtig de rit hier
Extra lang Eifelen? Check dan PlugPlug The Weekend
Tekst: Nick Schuermans
Foto's: Pieter Stockmans en Nick Schuermans
Nog meer foto's: Check de Strava van Pieter