Deze wegrit volgt in grote lijnen het parcours van de Openingsklassieker. Met steile hellingen als de Wolvenberg, de Molenberg en de Muur. Je krijgt ook heel wat bekende kasseistroken voor de wielen. Tijd dus om de Flandrien in jezelf los te laten!
Bemachtig hier de rit of lees verder onder de foto.
Een blauwdruk van de wielerwedstrijd is dit zeker en vast niet. De belangrijkste hindernissen van de koers doe je aan, maar dan wel in een Parcoursbouwersausje. Verwacht je dus niet aan lelijke steenwegen met erbarmelijke fietspaden, maar aan kronkelende boerenbaantjes met fenomenale uitzichten. Veel auto’s ga je op deze route niet tegenkomen. Verkeerslichten ook niet. De kans dat je voor een rood licht moet stoppen is cero, cero, cero, cero. Inderdaad. Er is er geen.
Op de korte route kom je aan 850 hoogtemeters. De lange doet er nog eens 300 bij. Een beetje training kan dus geen kwaad. Toch kan je dieper in de Vlaamse Ardennen parcoursen uitstippelen met meer hellingen. Dit Rondje Omloop is dan ook ideaal voor een eerste kennismaking met het kloppend hart van wielerminnend Vlaanderen. Of om de benen vroeg op het seizoen al eens te kietelen.
Vlaanderen in een notendop
Lang moet je trouwens niet wachten om te genieten. Een paar minuten na de start in Ninove fiets je al in de natuur. Het jaagpad langs de Dender is smal en bochtig. Er zit ook een paar honderd meter halfverhard in. Van alle manieren om de stad te verlaten, is het wel de veiligste en de snelste.
Van zodra je de Dender achter je laat, begint het landschap te golven. Slingerende asfaltwegen door de velden wisselen af met betonbanen vol lintbebouwing. Witte nieuwbouwvilla’s pronken naast oude boerderijtjes. Boven op de heuvel prijkt een kapel. En de kerk staat in het midden. Vlaanderen in een notendop.
Niet zo ver hiervandaan schreef Dimitri Verhulst zijn Helaasheid der Dingen. Door Reetveerdegem rijden we niet, maar door Godveerdegem en Hemelveerdegem wel. Door Smeerebbe-Vloerzegem ook. Benieuwd hoe ze die naam op de Engelstalige Eurosport uitspreken!
De eerste kasseien
Tussen kilometer 25 en 35 rijd je door Sint-Goriks-Oudenhove, Rozebeke en Roborst. Kies je voor de lange route, dan zijn de kasseitjes in die authentieke dorpskernen een voorsmaakje van wat komt. De oude finale van de Openingsklassieker brengt je namelijk langs de keien van de Paddestraat, de Lippenhovestraat en de Lange Munte.
Sinds de restauratie ligt de Paddestraat er doenbaar bij. Toch stuiter je nog van de ene plavei naar de andere. Het heeft wat weg van een heirbaan. Toeval is dat niet. Velzeke heeft nog steeds een Romeins museum en een Romeins plein.
De keitjes van de Lange Munte doen dan weer denken aan de mozaïekvloer van een villa uit dezelfde periode. Goed bollen doet het niet, maar een echte hindernis mag je het ook niet noemen. Dit is trouwens één van de weinige stukjes N-weg op het parcours.
Stilte voor de storm
Na al dat kasseigeweld zoeken we even de luwte van de Scheldevallei op. Eerst voert een meanderend betonbaantje je langs wat oude Scheldearmen. Daarna volg je negen kilometer het jaagpad langs de rivier. Het ideale moment om je 6D-repen binnen te smikkelen.
In Oudenaarde luiden we de echte finale in. Eerst puf je de steile pentes van de Wolvenberg omhoog. Rechtsaf. De kasseien van de Holleweg. Die zeuren nog een hele tijd vals plat omhoog. Linksaf. De kasseien van de (Karel) Martelstraat. Gelukkig ligt daar wel een fietspaadje.
Aan de voet van de Molenberg komen de korte en de lange route terug samen. Tussen de watermolen aan de voet en de windmolen op de top ligt één van de steilste kasseikaskes van Vlaanderen. Boven kan het ook nog eens flink waaien.
Geen moment van rust
Vanaf de top van de Molenberg is het nog acht kilometer tot de top van de Leberg. Maar denk niet dat je daar op één twee drie bent. Via de officieuze beklimmingen van de Rijkekleie en de Armekleie kom je aan de kasseien van de Haaghoek. Lanceer je goed en probeer je snelheid zo lang mogelijk te behouden. Hop hop hop. Paardje in galop.
Laat wel geen luide “oef” weerklinken als je de kasseien verlaat. Meteen volgt de beklimming van de Leberg. En de Berendries. En de Elverenberg. In dit deel van de route is je echt geen moment van rust gegund...
Muur, mattentaartjes, Bosberg
Richting Geraardsbergen opteert de koers voor steenwegen met slechte fietspaden. Goed voor een peloton, maar minder aangenaam voor wielertoeristen. De parcoursbouwer biedt dan ook een veilig alternatief over slingerende boerenbaantjes aan. Voor je het weet ben je in het centrum van het stadje.
De Muur van Geraardsbergen dus! Misschien wel de mooiste klim van Vlaanderen. Eerst door de winkelstraat. Dan over de Markt. Dan langs de Vesten. Dan de Muur zelf. Dan de laatste knik van de Kapelmuur. En dan dat euforisch gevoel: ik ben boven. Zonder afstappen. Wat een zicht!
Zie wel dat de mattentaartjes niet op je maag blijven liggen. De weg naar Ninove loopt nog over de Bosberg. Na 70 of 110 kilometer doet elke puist pijn!
De GPX leidt je nog langs de meet van de wielerklassieker. Daarna duik je de drukte van Ninove in. Een Fritz Kola ga je hier niet vinden. Een Cara pils wellicht wel. Laat het smaken! Op naar de verdere doelen in het voorjaar!
Bemachtig HIER de rit
Ga terug naar de routepagina.
