Tussen de trappistenabdij van Hamont-Achel en de groene rand van Eindhoven ligt een overrompelende natuurschat. De Leenderheide, de Stabrechtse Heide, de Stratumse Heide, de Lieropse Heide: een paars tapijt zover het oog reikt. Daartussen: bos, bos en nog eens bos.
Bemachtig het routepakket van gravelroute PlugPlug Groote Heide of lees verder onder de foto.
Tussen al die natuurpracht krioelt het van het grind. Meer dan twee derde van PlugPlug Groote Heide loopt onverhard. Hier en daar leef je je uit op een slingerende single track, maar dit is vooral het eldorado van de dolle dolomietpaadjes. De ene keer krullen die krols rond elke kruin. De andere keer trekken ze een majestueuze streep door de stilte.
Denk trouwens niet dat de tussenstukjes op asfalt veel lelijker zijn. Dikwijls gaat het om smalle fietspaadjes die als lianen tussen de bomen slingeren. Maar eerder dan in de jungle, waan je je op de Afrikaanse savanne. Zelfs zonder al te veel fantasie zie je bij elke boom een giraf staan.
Volgens de legende is Nederland zó pannenkoekplat dat je gans het land ziet blinken als je op het dak van een caravan gaat staan. Toch is er één echt piekje in het hoogteprofiel. Daar prijk je plots twintig caravans boven de zeespiegel…
Hoe de route ook draait of keert: dit is een vijfsterrenparcours. Ster nummer één voor de omgeving. Zoveel groen! Ster nummer twee voor de rust en de stilte. De bewoonde wereld lijkt soms heel ver weg. Ster nummer drie voor de fietsinfrastructuur. Hoe majesteitelijk kan je een fietser behandelen? Ster nummer vier voor de slingerende grindlintjes. Nóg een gravel walhalla! En ster nummer vijf voor de terrasjes onderweg. Beloofden we vijf uur puur natuur? Dat kunnen er inderdaad ook zes of zeven of acht worden…
Sjezen langs Heeze!
De start loopt meteen op grind. Na twee kilometer lachen de eerste terrasjes je al toe. Misschien toch maar verdersjezen langs het kasteel van Heeze?
In het eerste kwart van de route is de Parcoursbouwer nog niet te kwistig met de heidegebieden. Pas rond kilometer 15 geeft hij je een eerste voorsmaakje van de dartele dolomietpaadjes die deze streek kenmerken. In Natuurgebied De Pan kookt je inwendig vreugdevuurtje een eerste keer over…
Voor en na die Pan krijg je ook een paar langere stukken door de velden voor de wielen. De blik kan hier op oneindig. Enkel op de asfaltstukken weliswaar, want sommige gravelstroken zijn best uit-put-tend.
Los door ‘t Leenderbos!
Vanaf kilometer 25 krijg je écht waar voor je geld. Je verdwijnt nu kilometerslang in de natuur. Wie kiest voor de langste afstand, komt eigenlijk pas rond kilometer 70 terug onder de mensen.
Door het Leenderbos en de Leenderheide kronkel je op een kralensnoer van bos-, grind- en asfaltpaadjes. Tijdens onze verkenningen fietsten we hier op een bijzonder zonnige winterdag. Zo’n dag die krokussen deed bloeien en bomen naar beneden liet groeien…
Maar ook in andere jaargetijden is deze route ongetwijfeld de moeite waard. Kom bijvoorbeeld eens terug op het einde van de zomer wanneer alles hier prachtig purper kleurt. Hoe schoon op de wereld…
Een écht gravelparcours
Ook na de trappistenabdij van de Achelse Kluis blijft het parcours donkergroen. Soms moet je eens een weg oversteken, maar meestal zie je door de bomen het bos niet meer.
Toch is het een kunst om in dit gebied een route op maat van de gravelbike te knutselen. In de meeste natuurgebieden mag je enkel nog fietsen op fietspaden en mountainbikeroutes. De slingerende asfaltreepjes zijn plezierig, maar na een tijdje voelt je gravelmonster een onbedwingbare drang het bos in te duiken. En wanneer de pijltjes van de ATB-routes de weg wijzen, klaagt datzelfde monster snel over een overdosis wortelstrookjes.
Na tal van verkenningen is PlugPlug Groote Heide toch een échte gravelroute geworden. Asfalt kan, maar liefst niet te lang. Single tracks mogen ook, maar enkel als ze een meerwaarde vormen voor de route. Door grind, grind én grind af te wisselen met stukjes verhard, speelse paadjes en nóg meer grind, zit er een heerlijke flow in het parcours.
Bijna ongemerkt fiets je zo door bos en heide tot aan de rand van Eindhoven. Daar wacht nog een verrassing van formaat: de Col du Gulberg. Op een oude stortplaats kan je in een Teletubbies-landschap maar liefst zestig meter boven de zeespiegel klimmen. Op de lange route gunnen we je dat pleziertje twee keer. Twee beklimmingen betekent ook twee afdalingen. De eerste is een Super-G; de tweede een slalom. Wel zien dat je geen poortjes mist!
De Grooooooooooooote Heide
Na dit amusante intermezzo duik je terug de bossen in. De Luchense Heide, de Molenheide, de Stabrechtse Heide, de Lieropse Heide en de Somerensche Heide: het mooiste stuk van het parcours hebben we voor de finale opgespaard.
Voor hoogteverschillen hoef je in dit sluitstuk niet meer te vrezen. Op de verticale as is het hier terug geruststellend vlak. Op de horizontale zit meer beweging. De grindlintjes zwieren zich met schwung door de heide. Als je nog geen gravelbike hebt, zou je er voor dit stuk één kopen…
Per strekkende kilometer zijn de hoogtepunten hier enorm dik gezaaid. Het grindpaadje langs het Beuven is één van onze favorieten in heel de Benelux. Ook het dolomietpad langs het Keelven mag er wezen. Op een zonnige dag baden de Schotse Hooglanders er in een wellustige gloed.
Zonder te willen overdrijven: de schoonheid van die laatste kilometers is echt overrompelend. Dat zo'n onmetelijk heidegebied nog bestaat in één van de drukstbevolkte landjes van Europa is eigenlijk hallucinant. Of om het met de woorden van fietsfotograaf Pieter Stockmans te zeggen: “Groote Heide is met twee o’s, maar ik het zou het wel met 10 o’s kunnen schrijven…”.
Tekst: Nick Schuermans
Foto's: Pieter Stockmans en Nick Schuermans
Meer foto's: Op de Strava van Pieter
En bemachtig het routepakket van gravelroute PlugPlug Groote Heide